Ervaring Silke en Wolf

Het verhaal van Wolf

Wolf kreeg ik op 11 jarige leeftijd op mijn 14de verjaardag. Ik was het gelukkigste meisje op aarde, maar was mij niet bewust van alle zorgen eromheen.

Ik heb veel geluk gehad met Wolf en wat mijn tante altijd zei, Haflingers mankeren nooit wat.

Helaas werd mijn grote vriend vorig jaar zomer erg ziek. Heel erg ziek. Hij liep op het harde mega slecht, wilde zijn stal niet uit en straalde een hoopje ellende uit.
In die tijd liep Wolf in de wei en wanneer hij daar was, leek hij vrolijk.

Ik bleef in de bak rijden en ondanks alles liep hij als een zonnetje. Hij was werkwillig en liet zich sturen, als nooit van te voren. Ik was zo trots en tegelijkertijd onzeker.

Het ging steeds slechter met Wolf en ik bleef maar denken dat het kwam door nieuwe hoefijzers of door zijn rug.
Later die week zou de fysio (Danielle) voor Wolf langs komen. Ik had tegen mijzelf gezegd, dat wanneer het dan niet beter is, Ik de dierenarts zou bellen.
Was ik naïef of durfde ik de waarheid niet aan?

De fysio ( Danielle) vroeg mij om wolf op het harde te laten draven, dat was zo confronterend. Hij liep niet en als hij liep dat was het op eieren.
Zij vertelde mij dat dit absoluut niet goed was en zei dat de dierenarts zo snel mogelijk moest komen.

De dag erna kwam de dierenarts. Hij schrok, maar wist direct waar Wolf last van had.
Hij had last van hoefbevangenheid en moest per direct op stal met pijnstillers.
Iets in mij zei dat Wolf daar niet van zou opknappen en na goed overleg mocht ik die dag nog naar de kliniek in Utrecht.

Wolf in Utrecht

Daar aangekomen liep Wolf weer een stuk beter, maar dat kwam door de pijnstiller die hij voor de reis van de arts had gekregen.
Ik moest Wolf in Utrecht achter laten en de volgende dag zou de arts foto's maken van zijn hoeven.
Ook zouden ze beginnen met zijn voeding, zijn gewicht moest namelijk een stuk naar beneden. Wolf woog namelijk 543 kilo.

Om de dag reed ik van Brielle naar Utrecht, om te kijken hoe het met Wolf ging. Elke keer een confrontatie, hoe kon ik nou zo lang niets hebben gedaan.

Ook besefte ik mij dat de pensionstal waar ik op dat moment stond geen mogelijkheid voor Wolf was. Wolf had structuur nodig in zijn voeding en moest goed in de gaten gehouden worden.
Alleen dan zou hij het misschien gaan halen

Ik had ook tegen mijzelf gezegd, dat wanneer Wolf niet meer in de wei kon staan. Ik het geen paard waardig leven zou vinden. Wolf was toen namelijk 21 jaar oud, had 10 jaar keihard voor mij zijn best gedaan.

8 dagen later had ik weer overleg met de arts uit de kliniek. Wolf was flink verbeterd en zij vertelde mij, dat Wolf wel een uurtje in de wei mocht. Kleine stapjes en rustig opbouwen, het risico mocht ik nemen. Het berijden van Wolf zou onzeker zijn, het hoefbeen was namelijk gekanteld. Maar dat was het minste waar ik mij zorgen over maakte.

Wolf mocht mee naar huis en dat was voor mij het allerbelangrijkste. Op de dag dat hij mee naar huis mocht woog Wolf 525 kilo. Nog steeds veel te zwaar, maar al een stuk beter dan die 8 dagen daarvoor.

Nu was het opzoek naar een kleinere stal, met de kennis van risicovolle paarden.
De fysio (Danielle) had mij een nummer gegeven en zo kwam ik uit bij Maaike.
Maaike liet mij vol trots haar stallen zien en vertelde mij wat zij in het verleden betekent heeft voor paarden.
Het voelde zo goed dat ik heb besloten om Wolf daar oud te laten worden.

Wolf net verhuisd

Maaike testte Wolf en Wolf kreeg voeding uit de natuur, wat hij op dat moment nodig had. Beetje bij beetje ging het met Wolf beter en na een maandje reed ik weer mijn eerste buitenrit met hem. Alles deden we in kleine stapjes, maar wolf deed het zo goed dat hij na een tijdje 24/7 op de wei stond met zijn twee grote vriendjes.

Maaike heeft voor Wolf en voor mij onwijs veel betekend. Op dit moment weegt Wolf 500 kilo en rijd ik hem zowel in de bak als buiten. Zijn vet bulten zijn verdwenen en van de winter zagen we zelfs zijn ribben.

Maaike past haar deskundigheid zo goed op Wolf toe en iedere avond wordt hij gecheckt. Ik vertrouw Maaike voor de volle honderd procent en neem in het stukje voerbeleid een pasje terug. Maaike mag hier al haar kennis op los laten.

Ik had nooit durven dromen dat Wolf er na de hoefbevangenheid zo bij zou lopen. Hij kan weer hele dagen in de wei, hij is vrolijk, hij doet zijn best onder het zadel en het allerbelangrijkste hij is weer vrolijk. Hij kan paard zijn en ondanks zijn leeftijd gekke sprongen maken in de wei.

Maaike heeft Wolf en mij zo fijn geholpen en daarmee heb ik mijn Wolf weer terug. Ze heeft geduld en overal wel een oplossing voor. Bang voor een terugkeer van de hoefbevangenheid, nee, daar ben ik niet bang voor.

Ik zeg altijd tegen Maaike, Ik had dit jaren eerder moeten doen. Wolf had dan nooit zo veel pijn hoeven lijden.

Wolf vroege voorjaar 2020

Wolf begin mei 2020

Lieve Silke, 

Bedankt voor het delen van jullie verhaal!

Ik ben blij en dankbaar dat ik voor Wolf mag zorgen zoals ik voor mijn eigen paarden doe! Hoop dat jij en Wolf nog lang van elkaar mogen genieten, hier bij ons, in goede gezondheid!

Maaike